یا انیس من لا انیس له

باتو،همه ی رنگهای این سرزمین مرا نوازش می کند

 دست خویش دارد

باتو،دریا با من مهربا نی می کند

باتو، سپیده ی هرصبح بر گونه ام بوسه می زند

باتو،نسیم هر لحظه گیسوانم را شانه می زند

باتو،من با بهار می رویم

درحلقوم مرغان عاشق می خوانم در غلغل چشمه ها می خندم،

درنای جویباران زمزمه می کنم

  خداوندی را می نوشم.

آسمان،درتنهایی این بی کسی،غرقه ی فریاد و خروش وجمعیتم

درختان برادران من اند و پرندگان خواهران من اند وگلها کودکان من اند

و اندام هر صخره مردی از خویشان من است و نسیم قاصدان بشارت

گوی من اند ،

وبوی باران،بوی پونه،بوی خاک،شاخه ها ی شسته، باران خورده پاک

همه خوش ترین یادهای من،شیرین ترین یادگارهای من اند.

                                                   "دکتر علی شریعتی"