وقتی امید رفت ، حال آرزوهایم بهم خورد ، 

دائما یاس بالا می آوردند ، به جستجوی آینده رفتم ،

از لحظه ها که در حال رفت و آمد بودند ،

نشانی آینده را پرسیدم ، یکی از آنها گفت :

دو کوچه بالا تر از انتظار بعد از چهار راه دقایق دری

 به رنگ ابهام است ، خانه ی آینده آن جاست...

بدن آرزوهایم سرد شده بود و من هنوز در چهار راه دقایق پرسه می زدم.

                                                                                                         "آلیس بارین"