به نام خدا

روزی "شاه طهماسب صفوی"با انگشتر گرانبهایی بازی می کرد ،

در این هنگام انگشتر از نظر سلطان ناپدید شد ، ملازمان درگاه هرچه بیشتر جستند ، کمتر یافتند.

شاه دیوان خواجه را طلب نمود و از آن فالی بگرفت.

بیت زیر آمد :

دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

                                                 زخاتمی که دمی ، گم شود چه غم دارد ؟

شاه از این تفال به شگفت درآمده از نهایت تعجب دست بر زانو زد ،

ناگهان انگشترکه در زیر لباس سلطان بود به زمین افتاد.

                                                            "آسمان و ریسمان  خلیل محمد زاده"