به نام خدا

دل سقا شبیه خیمه می سوخت

به دستانش رهایی را می آموخت

چه رازی در نگاهش بود وقتی

دو چشمش را به آب می دوخت

                            ***

گل بی برگ و بو را بوسه می زد

نگاه رو به رو را بوسه می زد

نسیمی می وزید و روی شن ها

دو دست بی عمو را بوسه می زد

                               ***

آن دل که ورا غم نپذیرد عجب است

عاشق که از او جدا بمیرد عجب است

ما عبد حسینیم و چنین آقایی

گر دست غلام خود نگیرد عجب است.