اول خدا

خوشبختی از آن کسی است که دیگران را خوشبخت سازد.

نمی دونم این جمله رو کی گفته که :

"تکبر ، خود پرستی ، تعصب به عقاید و به شخصیت خود بزرگترین

 سد راه رسیدن به خوشبختیه".

به نظر من انسان وقتی که این خصلت ها در وجودش نباشه خوشبختی

 رو در خوشبخت کردن دیگران می دونه . الزاما نباید خودمون

خوشبخت باشیم تا دیگرون رو خوشبخت کنیم.می تونیم یه دل پرازغصه

 داشته باشیم ولی سنگ صبور دیگران هم باشیم و به اونا آرامش بدیم و

در کنارش خودمون هم به آرامش برسیم.

شاید بعضی تصورشون اینه که در ازای لطفی که در حق دیگرون می کنن

باید اونا هم حق شناس باشن " البته این که دیگران تشکر کنن تا اینکه

خود آدم متوقع باشه فرق می کنه "اما خوبی که در حق دیگران انجام

می دیم اول باعث انبساط خاطر خودمون می شه و اون وقته که احساس

خوشبختی می کنیم.خیلی اوقات شده که خداوند رو به خاطر همین حس

خوبی که بهم دست داده شکر کردم و خوشبختی یعنی همین.

"شاد کردن دیگران ورضایت خاطر خودت "

بتهوون هم می گه :

اگر می خواهی خوشبخت باشی برای خوشبختی دیگران بکوش زیرا آن

شادی که ما به دیگران هدیه می دهیم ، به دل خود ما برمی گردد.