اول خدا

آسمان در شرف صاعقه ای خونین بود

نفس باد پر از حنجره ی یاسین بود

چه بلایی به سر آینه ها می آمد!

که چهل روز و چهل شب ، دلشان پر چین بود

غم این طایفه را هیچکسی درک نکرد

غم این طایفه ، بر دوش فلک سنگین بود

عصب ترد گیاهان به جنون می پیوست

بر لب دشت فقط زمزمه ی آمین بود

تن خورشید به پابوس محرم می رفت

روز ، هرچند به پایان خودش بد بین بود

آب ، زیر علم مشک ، ترک برمی داشت

همه ی فلسفه ی عشق و وفا در این بود

نای نی ، تلخ ترین مرثیه رامی نوشید

گرچه درکام حسین بن علی"ع" شیرین بود

                      "ساراجلوداریان"