اول خدا

بی گمان پروردگارت در کمینگاه است .اما انسان ، هنگامی که پروردگارش

 او را می آزماید و گرامی می دارد و نعمت می بخشد ، شاد و مغرور

می شود و می گوید : پروردگار مرا گرامی داشت .

اما چون او را به بلا و محنت می آزماید و روزی اش را براو تنگ می گیرد ،

بی صبری و ناسپاسی می کند و می گوید :

پروردگارم مرا خوار کرده است.

                                            فجر / 16-14

همه ی فکرم پر شده از این آیه ها .خدا گفته من در کمینگاه هستم .

یعنی خدایا ! تو همیشه پشت لحظه ها قایم شدی و هر لحظه ممکنه

پیدات شه و یه ورقه ی پر از سئوال های سخت دست آدم بدی ؟

 توی مدرسه رسمه که روز امتحان رو مشخص می کنن.اما خدا !

تو این کار روهم نمی کنی . می دونی چقدر اینجوری سخته . یعنی هر

 روزی ممکنه روز امتحان باشه و هر جایی هم جلسه ی امتحان !

خدایا !

اما قسمت جالب این آیه ها این است که تو هم با اتفاق های خوب آدم ها

را امتحان می کنی و هم با اتفاق های سخت . هم با غم ، هم با شادی .

فبلاً فکر می کردم فقط از سختی ها سئوال امتحانی می آید و گرنه شادی

که دیگر امتحان نمی شود.حالا فهمیدم که اشتباه می کردم .

درست است آدم وسط خوشی ها اصلاً حواسش نیست که دارد امتحان

می دهد. خوشی هاحواس آدم را پرت می کند و اتفاقاً همین جاست که

ممکن است امتحانش را خراب کند .

خدایا !

حالا می فهمم که امتحان های تو ، از اون چیزی که فکر می کردم خیلی

 سخت تره .

                                     " عرفان نظر آهاری "