به نام نامی دوست که آفرینش همه زنده به اوست.

وقتی درمجلس اتابک سعدبن زنگی"افضل کرمانی"را امتحان کردند

که در(عدس،ماش،نخود وبرنج)شعری بدیهه گوید،اوبی تفکری تام این

 رباعی را انشاءکرده،معروض داشت:

تا خال عدس شکل،شبیخون آورد

غلطان چونخود زچشم من خون آورد

سودای دوچشم ماش گون تو مرا

از پوست،برنج واربیرون آورد